Γεννήθηκε το 1947 στην Αθήνα.

Αποφοίτησε από το Αthens College και αμέσως πετυχαίνει στις εξετάσεις Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου.

Σκηνοθετεί μαθητής ακόμη την "Σίβυλλα" του Α. Σικελιανού και ένα δίωρο πρόγραμμα Τσέχωφ, όπου ο ίδιος παίζει τις "Βλαβερές Συνέπειες του Καπνού". Toν διακρίνει η σπάνια τραγωδός Κατίνα Παξινού, γράφει ειδικά στο πρωτοσέλιδο των Νέων ο συγγραφέας Δ. Ψαθάς, και τον επόμενο χρόνο ο Θεατρικός Όμιλος αποκτά πενταπλάσια μέλη. Όντας πρωτοετής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και παράλληλα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώνει 6 σχολεία μαζί και ανεβάζει τον "Κοριολανό" του Σαίξπηρ με περίπου 45 άτομα. Η δικτατορία σταματάει τις παραστάσεις την δεύτερη κιόλας μέρα. Η αυταρχικότητα αυτή κι η ωμή βία έμελλαν να τον χαρακτηρίσουν σ’ όλη την μετέπειτα πορεία του. Οσο φοιτά ακόμη παίζει τον Γιοχαναάν με το "Θέατρο των 4", μια παράσταση της Κ. Θωμαδάκη πάνω στη "Σαλώμη" του Ο. Ουάιλντ πολύ πρωτοπορειακή. Αποφοιτά και παίζει στον "Πρόγονο" του Α. Τερζάκη και στον "Ηχο του Κώδωνος" του Γιάννη Σκαρίμπα. Θα χαρακτήριζε κανείς τα έργα αυτά μεταφυσικά. Όμως η στάση του ενάντια στον αυταρχισμό και τη δικτατορία εξασκείται ολοένα και περισσότερο.

Ώσπου ένα χρόνο αργότερα, το 70, ιδρύεται το Ελεύθερο Θέατρο που επρόκειτο να παίξει κομβικό ρόλο στα θεατρικά πράγματα της χώρας αλλά και στην πολιτική κατάσταση. Ο Κ.Α. θα συλληφθεί δυο χρόνια αργότερα ως ηγετικό στέλεχος του αντιστασιακού αυτού θιάσου, θα ανακριθεί βίαια, θα μείνει στην απομόνωση και θα κατηγορηθεί σε στρατοδίκη για τους σκοπούς του Ελεύθερου Θεάτρου. Στο Άλσος Παγκρατίου αλλά και στα θέατρα Καλουτά, Βέμπο, Διάνα, Βρετάνια, Μινώα καθώς και στη Θεσσαλονίκη στα Χατζώκου και Αυλαία (σε άλλες πόλεις της Ελλάδας απαγορευόταν στη δικτατορία ) επί μία δεκαετία, μέχρι το 1980, ο σύγχρονος και εξεγερμένος λόγος της ομάδας ξεσήκωνε με τους υπαινιγμούς της θύελλα νοημάτων πρωτόγνωρων για τη δύναμη της σκηνής, των μέσων της, της έντασής της, των μνημών που μπορεί να ανακαλεί. Οι σκηνοθεσίες ήταν κυρίως ομαδικές (πράγμα που επίσης για πρώτη φορά γινόταν πράξη) και οι επαφές ήταν με ξένα συγκροτήματα ή ομάδες. Ανεβαίνουν λοιπόν η "Όπερα της Πεντάρας" του Τζών Γκαίυ (πρότυπο για την Όπερα του Ζητιάνου του Μπρεχτ, σκην. Γ. Μιχαηλίδη), "Η Ιστορία του Αλή Ρέτζο" του Π. Μάρκαρη, η επιθεώρηση "... Κι Εσύ Χτενίζεσαι" όπου γράφουν σπουδαίοι συγγραφείς σαν τον Μουρσελά, τον Μποστ, τον Σκούρτη κ.ά.. Ακολουθούν το "Μια Ζωή Γκόλφω", όπου σ’ αυτό το "ευαγγέλιο" των κωμειδυλίων και πάνω στο αυθεντικό κείμενο του Σπ. Περεσιάδη, η ομάδα ανατρέπει την παράδοση ενός αιώνα και την αναβαπτίζει σε μια σκηνική φόρμα πρωτάκουστη για τα θεατρικά δεδομένα. Το θέατρο καίγεται και η χούντα αναγκάζεται να δεχτεί ότι είναι εμπρησμός ενώ η απήχηση στο κοινό είναι τεράστια.

Ο πυρήνας της ομάδας συνεχίζει, γράφοντας πια, "Το Τραμ το Τελευταίο", ένα σπονδυλωτό με πλοκή (όπου ένα μικρό παιδί υφίσταται όλο τον τρόπο της διαπαιδαγώγησής του από τους μεγάλους, κομφερασιέ, ταλέντα, κυριακάτικα τραπέζια, συλλαλητήρια κ.ά.). Η παράσταση καλέστηκε να παιχτεί στην Κύπρο και να αποτελέσει βάση σεναρίου σε αμερικανική παραγωγή. Ένα τμήμα της έπαιξε ο Ντάριο Φο κατόπιν σχετικής άδειας. Ξαναπαίχτηκε δυο χρόνια αργότερα. Παράλληλα το Ελεύθερο Θέατρο ερευνούσε και ανακάλυψε τόσο παλιά άγνωστα μοτίβα επιθεώρησης, όσο και τον συγγραφέα Μ. Χουρμούζη. Επαιξε τον "Τυχοδιώκτη" του, και επηρρεάστηκε στις επιθεωρήσεις που κατά καιρούς ανέβαζε εστιάζοντας όμως στα τρέχοντα γεγονότα. Το "Συνέβη στην Κατίνα", επιθεώρηση, γνώρισε απροσδόκητη επιτυχία. Είχαν γίνει ήδη μονόπρακτα του Μπρεχτ στο Ινστιτούτο Γκαίτε και μια είσοδος στο Ελληνικό αστικό δράμα με την "Στέλλα Βιολάντη" του Γρ. Ξενόπουλου (σκην. Στ. Φασουλή). Ο Αρζόγλου προωθεί την έρευνα για τους Ελληνες Ληστές. Εν τω μεταξύ η δημιουργία της ομάδας πάνω σε κάθε είδους πατριαρχία ("Άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε") δείχνει ότι άλλα ποθεί ο κόσμος μετά την μεταπολίτευση.

Πάντως το Ε.Θ. είδε σφαιρικά τα γεγονότα, αναμόχλευσε την ησυχία των κρατούντων, δίδαξε μαθαίνοντας. Σ’ αυτή τη δεκαετή πορεία αναδεικνύονται 150 περίπου ηθοποιοί, (αρκετοί πασίγνωστοι σήμερα που καθορίζουν την τύχη του θεάματος), θεωρητικοί (Γεωργουσόπουλος, Βραχωρίτης), ζωγράφοι (Μπότσογλου), σκηνογράφοι (Λεκκός, Χαρατσίδης), συνθέτες (Παπαδάκης Κηλαηδόνης), σκηνοθέτες κινηματογράφου (Παπαστάθης), κ.λπ. Η συμπαράταξη τους ήταν σημαντικότατη.

Το κινητό θέατρο Αεικίνητο ήταν το όνειρό του επί μια 10ετία και τελικά το πραγμάτωσε με σχέδια δικά του το 1984. Η παγκόσμια πρωτοτυπία αυτή ήταν φτιαγμένη από 6 φορτηγά, θερμαινόμενη αίθουσα 1000 θεατών, σκηνή 200 τ.μ., μεταβαλλόταν σε κάθε σχήμα που ζητούσε η σκηνοθεσία, διέθετε αποθηκευτικούς χώρους, γραφείο, ταμείο, καμαρίνια και κυρίως κλίση στις κερκίδες του. Ανέβηκε εκεί το έργο "Αλλοπαρμένοι" των Μίντλετον και Ρόουλυ σε διασκευή-σκηνοθεσία Γ. Σεβαστίκογλου.

Μια προσωπική διαδρομή σε ρόλους και σκηνοθεσίες σκιαγραφεί την τεθλασμένη πορεία. Πρωταγωνίστησε στο "Καφενείο" του Γκολντόνι (σκην. Β. Παπαβασιλείου στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας ), "Η Στρίγγλα που Έγινε Αρνάκι" του Σαιξπηρ (σκην. Ν. Περέλης στα Ιωάννινα και περιοδεία), "Όνειρο Θερινής Νυκτός" (σκην. Κ. Αργυρόπουλος στη Λάρισα πάλι), σκηνοθετεί ή παίζει ή και τα δύο μαζί : "Ζητείται Τενόρος" (Κεν Λούντβιχ), "Πυξ-Λαξ" (Λ. Σου), "Ηταν Όλοι τους Παιδιά μου" (Α. Μίλερ)", "Αντίο Τσάρλυ "(Αχτερνμπους), "Με το Ίδιο Νόμισμα", "Η Σημασία του να Είσαι Σοβαρός" (Οσκαρ Ουάιλντ), "Ντόλλυ" (Θ. Ουάιλντερ), "Φερμουάρ", "Σουίτα Γενεθλίων", "Σιγά μην Εκτεθούμε", "Μπράβο Γιατρέ", "Το Βιζόν και Χάριν Έχει", "Το χρήμα στο Λαιμό σου" (και τα τρία του Κούνευ), "Μ. Μπάτερφλαϋ", "Μια Φορά στις Δεκαπέντε", "Αιγαίο Βαγκέο", "Μερικοί το Προτιμούν Καυτό", "Βρυκόλακες" του Ε. Ίψεν κ.ά. Τελευταία έπαιξε στην ιδιόμορφη παράσταση "Το Τέλος μιάς Σχέσης", "... με τη Σιωπή" του Κασόλα, και σκηνοθέτησε το "Κάθε Χρόνο Ίδια Μέρα" και το "Δεν Πληρώνω... Δεν Πληρώνω". Συνεργάστηκε με μυθικούς θεατρανθρώπους όπως η Λαμπέτη, ο Παπαμιχαήλ, η Βουγιουκλάκη, ο Αλεξανδράκης, ο Βουτσάς και πάμπολλοι άλλοι. Δίδαξε σε αρκετές δραματικές σχολές και έχει ανεβάσει με ερασιτέχνες ηθοποιούς πάμπολλα έργα.

Στην τηλεόραση "Τερέζα Βάρμα Δακόστα", "Εν Αθήναις", "Κόντρα στον Άνεμο", "Λεηλασία μιας Ζωής", "Λαυρεωτικά", "Παγίδα", "Εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη", "Καφενείο Εμιγκρέκ", "Το Πήδημα του Βατράχου", "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά", "Η Εκτέλεση του Ιωνα Δραγούμη", "Απαγορευμένη Αγάπη", "Βέρα στο Δεξί", "Αν Υπήρχες θα σε Χώριζα", "Τα Μυστικά της Εδέμ". Πολλά έργα έπαιξε για το Θέατρο της Δευτέρας (Τ. Ουίλιαμς, Α. Έικμπορν, Μπόγρης, Λόρκα, Σνίτσλερ, Ζιρωντού, κ.ά.).

Στον κινηματογράφο το "Νοκ-άουτ", "Ο Καιρός των Ελλήνων", η "Όστρια" ξεχωρίζουν.